مرد ِ من

چطور میشه که مردها با اون دنیای خشن و مردونه شون اینطور بند میشن به یه دنیای زنونه. چطور میشه که یک مرد اگر 200 تا رفیق هم داشته باشه اما هیچ کدوم نمی تونن جای زنشو براش بگیرن و به اندازه ی او بهش آرامش بدن؟ قضیه همون لتسکنوا الیهاست که خدا گفت و ما باید بفهمیم. نباید در مورد مردهامون اشتباه کنیم. اونها نه شبیه ما هستند و نه دور از ما. این شاید بنظر یک تضاد بیاد اما باید همین تضاد برات جا بیافته تا بتونی آفتاب بشی و مردت بشه آفتابگردون. صورتی یه رنگ دخترونه است اما خیلی از مردها عاشق رنگ صورتی هستن. موهای بلند رو دوست دارن. شاید در ظاهر بعضی مردها روشون نشه اعتراف کنن، اما دنیای زنانه رو دوست دارن و با همه ی پررویی ها و خودبزرگ بینی ها و تکبرها و ادعاها و قلدربازیهاشون، برای آرامش پناه می برن به یک زن کوچیک و ساده و آروم که توی جمع های مردونه شون صداش میکنن ضعیفه و در کنار خودش میشن کمال نیاز. گاهی که از دست دارا عصبانی هستم، به شکل پسربچه شیطونی می بینمش که کار بدی کرده و روی صورتش رد چرک اشکه و باید تنبیه بشه اما پناهی جز آغوش خودم نداره. چطور دلم میاد؟ حتی اگه حق با من باشه...

کامنت ها و حرف های آزارنده از آدم ها می بینم

کامنت ها و حرف های آزارنده از دنیا می بینم

سرد میشم

سفید میشم

دو تا پلک بسته میشم

خاموش میشم

سفید میشم

توی ذهنم

به گل های زرد و سفید فکر میکنم و به یک دشت آروم

نه به آدم ها

نه به نیازها و خواسته هام

نه به دوری از تو